Onze klik met de hengelsportvereniging ……..
Ik werk op een groep met kinderen die tijdelijk niet thuis wonen en met een maatregel uit huis zijn geplaatst. Onze doelgroep is heel divers, kinderen met (flinke) gedragsproblemen, kinderen waarvan de ouders problemen hebben waardoor het voor een kind onveilig is en zo kan ik nog wel even door gaan. Altijd gaat het om een kind wat niet meer thuis, of in een pleeggezin kan wonen omdat er een onveilige situatie is ontstaan. Deze kinderen komen bij ons in crisis, dat betekent dat ze uit hun vertrouwde omgeving zijn gehaald, zij veel te verwerken hebben wat de nodige emoties met zich mee brengt en vaak ook agressie.

Vorig jaar, 2016, hadden wij een groep met voornamelijk jongens. Een van die jongens had zich helemaal vast gebeten in het vissen. Iedere euro die hij kreeg ging op aan visspullen, hij verslond visblaadjes en was van ’s ochtends tot ’s avonds bezig met vissen. Iets vangen deed hij niet, want met een driedubbele haak en lokaas waarmee je een walvis zou kunnen vangen wordt er weinig gebeten in het slootje wat we vlak bij de groep hebben. Maar de rust en de ontspanning die hij kreeg door met zijn hengel bezig te zijn en feit dat hij lekker bezig was deed hem veel goeds. Met zijn vis-virus besmette hij veel van de andere jongens ook. Waaronder ook een jongen met ernstige gedragsproblemen. Als hij aan het vissen was, ontstond er rust in zijn koppie. Er zat dan opeens een totaal ander kind, even weg van de situatie en geconcentreerd bezig met aas en dobber. Zo kwamen wij op het idee om te kijken of het mogelijk was om voor onze groep een vispas aan te vragen. Dit werd lastig, want deze moet op naam. Dat is natuurlijk een optie, want er werken verschillende mensen bij ons maar dat zou betekenen dat de kinderen alleen konden vissen als die collega aan het werk was, omdat haar naam op de pas stond. Zo ben ik rond gaan bellen en kreeg ik contact met Paul Maassen. Na wat heen en weer gemail kreeg hij het voor elkaar dat er een ontheffing werd afgegeven op onze vispas waarmee het mogelijk werd gemaakt dat iedere collega met de vispas kon gaan vissen. Onwijs fijn, want dat gaf ons de mogelijkheid om met de kinderen uren en middagen aan het water te zitten. Maar het ging nog verder, met ons beperkte budget moesten kinderen het hebben van materiaal dat zij kregen van ouders/verzorgers. Paul maakte het mogelijk dat er materiaal kwam waarmee al onze kinderen konden vissen. Wat een feest en wát hebben we daar die zomer en het najaar veel gebruik van gemaakt.

Nu komt er een nieuw buitenseizoen aan. De kinderen die vorig jaar bij ons zaten, zijn allemaal weg. Crisiswerk is kort en snel, kinderen verblijven in principe maar 28 dagen bij ons, met soms een verlenging van nog eens 28 dagen. We weten dus nog niet met wat voor kinderen we straks te maken zullen hebben, maar het is fijn te weten dat we het vissen als een rustige groeps- of individuele activiteit aan kunnen bieden. Het heeft een grote meerwaarde op hun verblijf bij ons op de groep, de rust die het geeft doet ze goed. Soms zitten kinderen er gewoon bij, kijken naar andere kinderen en kletsen wat. Ook dat is goed en net zo ontspannend. We zijn enorm blij met Paul en de visvereniging die dit alles voor ons mogelijk maakt! Bedankt!!